ŁAŹNIA 1 2007 - SPACE AS THE PLACE
06.06.2007-05.08.2007
Artyści: Katarzyna Józefowicz, Danuta Karsten, Dominik Lejman
Kurator: Jadwiga Charzyńska
Współpraca: Sebastian Cichocki
Pierwszym impulsem do zderzenia ze sobą artystycznych praktyk i strategii Danuty Karsten, Katarzyny Józefowicz i Dominika Lejmana są wizualne paralele, jakie wychwycić można w ich pracach; opartych na grze ze skalą, multiplikacji i wykorzystaniu „znalezionego” materiału (recyclingu surowców – papieru, tkanin u Karsten i Józefowicz, zarejestrowanych ruchomych obrazów – u Lejmana). Te wizualne podobieństwa mają jednak głębsze źródło, wynikające z osobistych motywacji trójki artystów i ich zbliżonego podejścia do takich zagadnień jak: ornamentyka, repetatywność, szczegół, seryjność, a co za tym idzie, pewnego rodzaju duchowość, oparta na powtarzalnym doświadczeniu codzienności, spinająca klamrą trzy indywidualne filozofie artystyczne.
Wystawa jest poszukiwaniem niemal biologicznej symbiozy między pracami trójki artystów, podkreśleniem otwartej struktury ich działań. Ich instalacje wchodzą ze sobą w nieprzewidywalne relacje, zachodzić na siebie, stymulować. Koncept organizmu, który „zalewa” instytucję galerii i wchodzi w dialog z zastaną architekturą, oparty jest na refleksji o swego rodzaju fiksacji na detalu, z którego budowane są monumentalne instalacje Karsten i Józefowicz i wideofreski Lejmana. Mają one być źródłem niekończącej się ciekawości widza, który śledzić efekty mozolnej, czasochłonnej pracy trójki artystów. Ich prace są nieprzewidywalne, mają organiczną naturę: przeobrażają się, mutują.
Katarzyna Józefowicz, ,,Pokój”, 2006 - 2007
Każdego dnia świat zewnętrzny komunikuje nam swoją obecność. Prasa codzienna donosi o wydarzeniach, którym nadaje rangę tych najważniejszych… Dzień po dniu Katarzyna Józefowicz poddaje gazetowe strony tym samym zabiegom, mającym charakter uwalniającej mantry: pieczołowicie tnie i robi z nich na drutach długie monotonne pasy. Pierwotny zapis staje się już niemożliwy do odczytania. Niepokojąca wizja świata przedstawiana w gazetach znika. Poddany nowym regułom papier zaczyna tworzyć rodzaj gobelinu. Materii, która otaczając nas, pokrywając szczelnie ściany pomieszczenia, daje możliwość ukrycia się, przytulnego schronienia. Tworzy się miejsce, w którym cała przestrzeń należy tylko do nas.
Danuta Karsten „Instalacja 1”, „Instalacja 2”, 2007
Instalacje Danuty Karsten nawiązują do historii budynku, w którym obecnie mieści się CSW Łaźnia, a w którym od 1905 roku do lat 70-tych znajdowała się łaźnia miejska. Ile mydła zmydlono tutaj wówczas? W miejscach, w których niegdyś istniały kabiny natryskowe, pomieszczenia kąpielowe i sanitarne, pojawia się teraz rodzaj MAUZOLEUM, zbudowanego z prawdziwych kostek szarego MYDŁA. Inny nieodzowny element publicznego zakładu kąpielowego – WODA, jest motywem drugiej prezentowanej pracy artystki. Odwiedzająca wystawę publiczności przemierza przestrzeń, w której iluzja wody pozwala, aby zanurzyć się w niej, zagubić, odpłynąć…
Dominik Lejman „Przekażcie Sobie Znak Pokoju”, fresk video, 2006
„Przekażcie sobie znak pokoju” – formuła wypowiadana co niedziela w setkach kościołów w katolickim kraju, animująca tłum zebranych do zmiany geometrii, wektora widzenia świata czyli zwrócenia uwagi na najbliższego Innego. W projekcji fresku wideo ‘znak pokoju’ pojawia się jako kilka sekund ruchu zmieniające abstrakcyjny układ głów, kurtek i beretów. Kilka sekund interakcji z Drugim, moment wyrwania z punctum, by za chwilę ponownie powrócić do nieruchomego obrazu, zobojętnienia. Czym jest, jak trwały jest jego zasięg, ilu kościelnych ławek sięga dziś działanie tego tak uniwersalnego gestu w kraju powszechnej nietolerancji? Gest zmienia abstrakcyjną relację całego obrazu, obserwowanego z góry tłumu „wiernych” na… 4-5 sekund.
Kurator: Jadwiga Charzyńska
Współpraca: Sebastian Cichocki
Pierwszym impulsem do zderzenia ze sobą artystycznych praktyk i strategii Danuty Karsten, Katarzyny Józefowicz i Dominika Lejmana są wizualne paralele, jakie wychwycić można w ich pracach; opartych na grze ze skalą, multiplikacji i wykorzystaniu „znalezionego” materiału (recyclingu surowców – papieru, tkanin u Karsten i Józefowicz, zarejestrowanych ruchomych obrazów – u Lejmana). Te wizualne podobieństwa mają jednak głębsze źródło, wynikające z osobistych motywacji trójki artystów i ich zbliżonego podejścia do takich zagadnień jak: ornamentyka, repetatywność, szczegół, seryjność, a co za tym idzie, pewnego rodzaju duchowość, oparta na powtarzalnym doświadczeniu codzienności, spinająca klamrą trzy indywidualne filozofie artystyczne.
Wystawa jest poszukiwaniem niemal biologicznej symbiozy między pracami trójki artystów, podkreśleniem otwartej struktury ich działań. Ich instalacje wchodzą ze sobą w nieprzewidywalne relacje, zachodzić na siebie, stymulować. Koncept organizmu, który „zalewa” instytucję galerii i wchodzi w dialog z zastaną architekturą, oparty jest na refleksji o swego rodzaju fiksacji na detalu, z którego budowane są monumentalne instalacje Karsten i Józefowicz i wideofreski Lejmana. Mają one być źródłem niekończącej się ciekawości widza, który śledzić efekty mozolnej, czasochłonnej pracy trójki artystów. Ich prace są nieprzewidywalne, mają organiczną naturę: przeobrażają się, mutują.
Katarzyna Józefowicz, ,,Pokój”, 2006 - 2007
Każdego dnia świat zewnętrzny komunikuje nam swoją obecność. Prasa codzienna donosi o wydarzeniach, którym nadaje rangę tych najważniejszych… Dzień po dniu Katarzyna Józefowicz poddaje gazetowe strony tym samym zabiegom, mającym charakter uwalniającej mantry: pieczołowicie tnie i robi z nich na drutach długie monotonne pasy. Pierwotny zapis staje się już niemożliwy do odczytania. Niepokojąca wizja świata przedstawiana w gazetach znika. Poddany nowym regułom papier zaczyna tworzyć rodzaj gobelinu. Materii, która otaczając nas, pokrywając szczelnie ściany pomieszczenia, daje możliwość ukrycia się, przytulnego schronienia. Tworzy się miejsce, w którym cała przestrzeń należy tylko do nas.
Danuta Karsten „Instalacja 1”, „Instalacja 2”, 2007
Instalacje Danuty Karsten nawiązują do historii budynku, w którym obecnie mieści się CSW Łaźnia, a w którym od 1905 roku do lat 70-tych znajdowała się łaźnia miejska. Ile mydła zmydlono tutaj wówczas? W miejscach, w których niegdyś istniały kabiny natryskowe, pomieszczenia kąpielowe i sanitarne, pojawia się teraz rodzaj MAUZOLEUM, zbudowanego z prawdziwych kostek szarego MYDŁA. Inny nieodzowny element publicznego zakładu kąpielowego – WODA, jest motywem drugiej prezentowanej pracy artystki. Odwiedzająca wystawę publiczności przemierza przestrzeń, w której iluzja wody pozwala, aby zanurzyć się w niej, zagubić, odpłynąć…
Dominik Lejman „Przekażcie Sobie Znak Pokoju”, fresk video, 2006
„Przekażcie sobie znak pokoju” – formuła wypowiadana co niedziela w setkach kościołów w katolickim kraju, animująca tłum zebranych do zmiany geometrii, wektora widzenia świata czyli zwrócenia uwagi na najbliższego Innego. W projekcji fresku wideo ‘znak pokoju’ pojawia się jako kilka sekund ruchu zmieniające abstrakcyjny układ głów, kurtek i beretów. Kilka sekund interakcji z Drugim, moment wyrwania z punctum, by za chwilę ponownie powrócić do nieruchomego obrazu, zobojętnienia. Czym jest, jak trwały jest jego zasięg, ilu kościelnych ławek sięga dziś działanie tego tak uniwersalnego gestu w kraju powszechnej nietolerancji? Gest zmienia abstrakcyjną relację całego obrazu, obserwowanego z góry tłumu „wiernych” na… 4-5 sekund.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
BIP