A    B    C    D    E    F    G    H    I    J    K    L    Ł    M    N    O    P    R    S    Ś    T    U    V    W    Z    Ż    Ź    

Artystka tworząca instalacje rzeźbiarskie, prace wideo, wideoinstalacje, obiekty o charakterze rzeźbiarskim i malarskim. 

 

Urodziła się w 1971 roku w Warszawie. W latach 1993-98 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, gdzie otrzymała dyplom z malarstwa i rysunku. Mieszka i pracuje w Warszawie.

 

Jest jedną z najbardziej interesujących artystek młodego pokolenia, które debiutowało w sztuce polskiej na początku XXI wieku. W swoich realizacjach przestrzennych konsekwentnie eliminuje efekt artyzmu stosując nietypowe, proste materiały, takie jak sznurek, taśma izolacyjna, słoma, gumki, serpentyny. Tematyką jej wcześniejszych prac często były sytuacje wywołujące poczucie dyskomfortu i stany napięcia - fizycznego i psychicznego. Artystka realizowała projekty, w których istotną rolę odgrywała obserwacja ludzkich zachowań w warunkach ekstremalnych. Wszystkie jej prace pozbawione są jednak dosłowności, stając się abstrakcyjnymi figurami kondensującymi napięcie  „chwili przed”. W nowych pracach wideo Kalinowskiej także pojawiają się wątki zagrożenia, niepewności, przemocy, tym razem połączone z wyraźniejszym kontekstem politycznym i socjologicznym.

Kalinowska traktuje tworzywo swoich prac jak budulec, z którego konstruuje i montuje formy. Taką formą jest rzeźba, praca wideo czy obrazy misternie wyklejane z kawałków słomek. Formy te powstają przez dodawanie, mnożenie, zwielokrotnianie elementów koniecznych do uzyskania oczekiwanego efektu przy jednoczesnej dbałości artystki, aby wyeliminować wszystko, co jest zbędne. Prace Kalinowskiej łączy z jednej strony upodobanie artystki do swobodnej gry wyobraźni z formą i materiałem, a z drugiej niemal obsesyjne powracanie do pewnej kategorii problemów, które wyraźnie zarysowują emocjonalny leitmotiv jej twórczości. Kalinowska tworzy prace o braku poczucia bezpieczeństwa, o niepewności, rozproszeniu, o narastającym w wyniku tego napięciu i lęku.

 

W 2013 roku brała udział w wystawie zbiorowej Polityko: nie lubię cię, ale to ty mnie kochasz, która miała miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Ekspozycja była rodzajem wizualnego eseju zbudowanego wokół linijki z tekstu piosenki kubańskiej grupy Porno para Ricardo. Wystawa składała się z prac artystów polskich, hiszpańskich i kubańskich.

 

culture.pl/pl/agnieszka-kalinowska