A    B    C    D    E    F    G    H    I    J    K    L    Ł    M    N    O    P    R    S    Ś    T    U    V    W    Z    Ż    Ź    

Absolwentka Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie. Dyplom z malarstwa w Pracowni prof. M. Stelmasika obroniła w 1983 roku. Od 1985 roku prowadzi Galerię Białą w Lublinie.

 

Tworzywem obecnej ekspozycji są używane krawaty pochodzące ze sklepów z używaną odzieżą. Wystawa nawiązuje do poprzedniej realizacji z 2001 roku, kiedy to Ania pokazała wyłącznie własne, białe suknie, które związane były z jej biografią. Historia życia została zamknięta w śladach białych sukienek (np. ślubnej czy pierwszej kupionej za własne pieniądze).
Aktualna wystawa zawiera setki obcych, anonimowych krawatów, które Ania skrzętnie wyszukuje w okolicznych sklepach z używaną odzieżą. Wśród zgromadzonych krawatów nie ma dwóch takich samych. Męskie krawaty przeistaczają się w obiekty; finezyjne suknie, które łączą w sobie dwie cielesności męską i żeńską. Anonimowy tłum właścicieli porzuconych krawatów zostaje wpisany w strategię kulturowego upiększania ciała poprzez strój.
W 1998 Ania napisała: „Białe czyste prześcieradło, na które kładę się sama...”. Prześcieradła, białe rwane płótna, szyte płócienne piramidy, to stan artystycznych poszukiwań Ani, które wiążą ją z jej prywatną tożsamością. Prześcieradła zyskiwały personifikację w różnorodnych formach. „Ból” na nich zapisany przerodził się w strzępy rwanej materii. Z ulubionej, w swoim czasie, białej sukni w 2001 roku pozostały kawałki podartej materii a z sukni ślubnej jedynie tiulowy welon. To swoiste katharsis dokonane na poprzedniej wystawie w Galerii Białej stało się zachowanym i porzuconym brzemieniem życia. Życia codziennego, które tak chętnie w chwili obecnej wykorzystują artystki najmłodszego pokolenia. W wypadku Ani ten stan jest ciągłą transformacją i uwidacznia się w procesie artystycznych przemian.