23.06.2008, godz. 18:00

 

Kurator: Katarzyna Woźniak

 

Współczesne poglądy dotyczące mediów są albo podważane aż do momentu, w którym stają się całkowicie trywialne, albo zbyt wąsko rozumiane z perspektywy historycznej. Przyzwyczailiśmy się upatrywać początków mediów w powiązaniu z techniczną reprodukcją zjawisk wizualnych i akustycznych; to znaczy, w związku z rozwojem fotografii oraz fonografii w XIX. wieku, lub jako łącznika między początkami sztuki mediów a ruchami w obrębie Fluxusu po II. wojnie światowej.

Już w czasach klasycznego antyku i wcześniej, w cywilizacji bizantyńskiej, arabskiej czy chińskiej, istniała zarówno artystyczna, jak i naukowa praktyka (praxis) technicznego eksperymentowania, realizowana za pomocą aparatów (apparatuses). Systemy kodowania, kanały transmisji i odbioru informacji, aparaty produkujące specjalne efekty wizualne i akustyczne, narzędzia do generowania, transformacji i modulowania tekstów, obrazów i dźwięków stanowią część bogatego dziedzictwa pokoleń filozofów, medyków, inżynierów, fizjologów i matematyków z okresu zanim kategorycznie oddzieliły się od sztuk pięknych i performatywnych. Wtedy jednak, praktyki te nie były określane mianem mediów, czy praktyk medialnych, gdyż te ostatnie nie stanowiły jeszcze prestiżowych, politycznie, kulturowo i ekonomicznie atrakcyjnych form.

Wykład stanie się ekscytującą wyprawą w stronę mediów zanim stały się mediami (ze swobodnymi nawiązaniami do teraźniejszości i przyszłości).

 

 

SIEGFRIED ZIELINSKI studiował filozofię, teatrologię, filologię germańską, medioznawstwo, politologię oraz lingwistykę na uniwersytetach w Marburgu i Berlinie. W latach 80. tworzył pierwszy kierunek studiów Medioznawstwa i Consultingu Medialnego na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. W latach 1990-93 był profesorem studiów audiowizualnych na Uniwersytecie w Salzburgu, gdzie kierował tworzeniem Wydziału Audiowizyjnego (niem. Audiovisionen). W 1993 roku objął Katedrę Komunikacji i Medioznawstwa, zaś w 1994 roku założył Wyższą Szkołę Mediów w Kolonii, której rektorem był do 2000 roku. Obecnie wykłada w Instytucie Mediów Czasowych (Zeitbasierte Medien) na Uniwersytecie Sztuk Pięknych w Berlinie.

Jest autorem licznych publikacji dotyczących historii, teorii oraz praktyki kina, telewizji oraz wideo, m.in. „O historii magnetowidu” (1985), „Audiowizje. Kino i telewizja jako epizod historii” (1989, 1994, 1999). W latach 1996-2006 był współwydawcą i redaktorem Rocznika Aparatów i Sztuki (LAB). Wyjątkowo interesującymi publikacjami w jego bogatym dorobku są: wydana w 2002 roku „Archeologia Mediów. O prehistorii technicznego słyszenia i widzenia” oraz dwie części wydanej pod jego redakcją w języku angielskim „Wariantologii”: „VARIANTOLOGY. On Deep Time Relations of Arts, Sciences and Technologies” (cz. I. 2005, cz. II. 2006).

Od 1997 roku regularnie zajmuje się produkują projektów filmowych, wideo i instalacji; jest kuratorem wystaw, do których należą m.in. „Odpowiedzi na Holocaust w Niemczech Zachodnich”, „Sto – filmy krótkometrażowe o archeologii audiowizji”, „Muzeum Hermeticum”, „Jak człowiek widzi…” (ostatnia z Jürgenem Klauke).

Członek wielu prestiżowych gremiów, m.in. Europejskiej Akademii Filmowej (EFA), Rady Programowej ds. Mediów Instytutu Goethego, Magic Lantern Society of Great Britain i wielu in.