Wyspa bez nadziei. Apokalipsa w krainie Wiecznej Zmarzliny: Tilda Swinton oraz Udo Kier (jako ciotka Diabła) – wizja ostatecznego końcu świata pokazana przez Schlingensiefa. „Gdyby miał dziewczynę, ta myśl by odeszła, a złudzenie wraz z nią. Miał dziewczynę, a złudzenie poszło do piekła.” Zachwycający wizualnie melodramat o miłości, zazdrości, chciwości, pragnieniu i morderstwie osadzony pomiędzy zaćmieniem Słońca, orkiestrowymi pieśniami i dalekimi odgłosami wzburzonego morza. Nagle ktoś złapał mnie za rękę mówiąc: „Jestem Udo Kier.” Przyznaję, z początku zupełnie nie wiedziałem, kim jest ten człowiek. Kojarzyłem jedynie jego twarz. Prawdopodobnie z filmu Andy Warhola, „Dracula”, ale gdy usłyszałem jego imię, nie miałem najmniejszego pojęcia, kim jest. Powiedział: „Widziałem twój film [Menu Total] i prawie umarłem ze śmiechu”. Bardzo się ucieszyłem, że w końcu spotkałem kogoś, kto mówi, że umierał ze śmiechu na moim filmie. „Twarze były tak zniekształcone, że wszystko, co mówiły wydawało mi się prześmieszne. Przysiądziecie się?” Więc ja i Tilda usiedliśmy z nim przy stoliku i wspólnie zdecydowaliśmy się zrobić film. Spisaliśmy kontrakt na serwetce o treści: „Zrobimy film”. Chcieliśmy zacząć zdjęcia w trzy tygodnie później. - Christoph Schlingensief