Jego fotografie są publikowane w czasopismach i książkach (np. „Warszawa w poszukiwaniu centrum”, Kraków 2005, „Mutation. Une Ambassade à Varsovie”, Paris 2005), a także prezentowane na wystawach. 
Zaliczany do tzw. nowych dokumentalistów, odchodzących od fotografii artystycznej w kierunku przedefiniowanej fotografii dokumentalnej (już nie sentymentalnej, lecz opartej raczej na chłodnej analizie).

 

Grospierre znany jest głównie z fotografii architektury, przeważnie modernistycznej, traktowanej jako relikt pamięci o całkiem niedawnej przeszłości. Układające się w cykle zdjęcia stanowią próbę dokumentacji obiektywnej - budynki fotografowane są pomieszczenie po pomieszczeniu, bez sztafażu ludzkiego. 

 

Artysta wybiera głównie miejsca opuszczone przez człowieka, nie spełniające już swych pierwotnych funkcji, których dawna świetność pozostawiła swój ślad, jednak pozostaje już tylko kwestią przeszłości. Cykle Grospierre'a dokumentują ślady poprzedniej rzeczywistości politycznej oraz piętno jakie wywarła ona na otaczającej nas kulturze wizualnej.



 

W 2008 roku Nicolas Grospierre wykonał fotografie do polskiego pawilonu na Biennale Architektury w Wenecji, na wystawę kuratorowaną przez Grzegorza Piątka i Jarosława Trybusia pt. „Hotel Polonia - budynków życie po życiu”, nagrodzoną główną nagrodą - Złotym Lwem. 

 

Za rodzaj podsumowania dotychczasowej twórczości Grospierre'a uznać można wystawę Kunstkamera w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie w 2009 roku. Odnosząc się do historycznego modelu gabinetu kolekcjonera artysta zaprojektował ośmioboczne pomieszczenie, na ścianach którego umieścił fotografie, także te pochodzące z jego wcześniejszych cykli lub nawiązujące do nich, a także obrazy znalezione. 

 

W 2013 roku artytsa wziął udział w wystawie zbiorowej Polityko: nie lubię cię, ale to ty mnie kochasz, która miała miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia. Ekspozycja była rodzajem wizualnego eseju zbudowanego wokół linijki z tekstu piosenki kubańskiej grupy Porno para Ricardo. Wystawa składała się z prac artystów polskich, hiszpańskich i kubańskich.

 

W tym samym roku Grospierre wziął udział w wystawie homeMADE - wizualnej narracji o przestrzeni prywatnej i przedmiotach w niej obecnych - gdzie zaprezentował pracę pt. Hydroklinika, przedstawiającą relikty postsowieckiej architektury. Artysta w serii fotografii, prezentowanych w CSW Łaźnia, systematycznie zinwentaryzował przestrzeń zamkniętego leczniczego szpitala w Druskiennikach. Sfotografowana architektura nie zdradzała swojej funkcji, a pozbawiony emocji obiektyw oprowadzał widza po opuszczonych budynkach.

 

www.grospierre.art.pl