Podejście Hasager bliskie jest metodzie dokumentalisty; artystka pracuje głównie z tekstem, dźwiękiem, wideo, fotografią. Analiza badawcza materiału to oś i narzędzie jej pracy, poszukiwania rozwijają się zazwyczaj na kilku poziomach – teoretycznym i empirycznym. Hasager pyta o sposoby dojścia do prawdy i możliwości kształtowania publicznego dyskursu, biorąc często za punkt wyjścia wywiady oraz archiwa, stawiając na równi materiał „oficjalny” i prywatne opowieści. Zebrany materiał zostaje przetworzony w procesie „artystycznej obróbki”, a na jego bazie zbudowana zostaje narracja stawiająca pytania o ludzi, bohaterów prac. W ten sposób artystka przesuwa akcenty, tworzy alternatywną wersję historii, odbiegającą od opowieści bohaterów, skupiającą się na wspomnieniach zwyczajnych ludzi. W ten sposób stara się dopełnić obraz „tamtych czasów” uzupełniając je o aspekt dnia codziennego.

Projekt zrealizowany dzięki pomocy Duńskiego Instytutu Kultury w Warszawie i wsparciu Duńskiej Rady Kultury Komitetu Sztuk Wizualnych.