5.09.2013 g.19.00 

Otwarcie wystawy "homeMADE. konstruowanie światów zastępczych"

Artyści: Alicja Bielawska, Nicolas Grospierre, Aneta Grzeszykowska, Przemysław Jasielski, Alicja Karska i Aleksandra Went, Szymon Rogiński, Rimas Sakalauskas, Julijonas Urbonas, Lina Zaveckyte

 

Wystawa „homeMADE” to wizualna narracja o przestrzeni prywatnej, najbliższej i przedmiotach w niej obecnych. Przestrzeń  to pojęcie wieloznaczne, zależne od perspektywy z jakiej je rozpatrujemy. Matematyka ujmuje ją jako obszar abstrakcyjnych relacji i działań, przestrzeń fizyczna jest namacalna związana z właściwościami materii, społeczną tworzą  zachowania, więzi międzyludzkie i materialne wytwory ludzkiej działalności.  Co wyznacza  obszar domowy? Co jest gwarantem bezpieczeństwa? 

Artyści zaproszeni do wystawy zwracają się ku codzienności, światom oczywistym – przestrzeniom własnego ciała, najbliższego otoczenia, uczuć.  Z „bliskich” elementów konstruują arabeskę, wizualny kalambur oderwany od oryginału. Z fragmentów pokoju, ciała, miasta, pejzażu, emocji tworzą nowe byty, w których punkt wyjścia zanika. Narracja wystawy „homeMADE” będzie opowieścią o przestrzeni nierealnej wydającym się być twórczym poszukiwaniem antidotum na otaczającą nas rzeczywistość.

 

  Aneta Grzeszykowska, Bolimorfia

 

Aneta Grzeszykowska w wideo „Bolimorfia” własne ciało potraktowała jako ornament, fizyczność stopniowo rozpływa się tworząc kalejdoskopową mozaikę. Rytm metamorfoz wyznacza muzyka, ścieżka dźwiękowa powstała z nałożenia na klasyczne „Bolero” Maurice Ravela „Polimorfii” Krzysztofa Pendereckiego.  Wideo powołuje nową rzeczywistość, w której ciało sprowadzone zostaje do roli mechanizmu.

Fotografie Szymona Rogińskiego z cyklu „Black/Czarny” wymykają się odbiorcy. Znane fragmenty rodzimego krajobrazu rozmywają się. Rzeczywistość podążą w kierunku abstrakcji, bohaterem zdjęć staje się tytułowa czerń.  To co widzialne, opisuje to co ciężko dostrzec gołym okiem.  Czerń  jest kolorem Kosmosu. Rzeczy doskonale czarne nie istnieją. Kolor ten nie jest barwą, lecz brakiem widzialnego światła. 

 

 

Alicja Karska i Aleksandra Went, Młyniska, kadr z wideo

 

„Młyniska” Alicji Karskiej i Aleksandry Went powstało na terenie osiemnastowiecznego Dworu Młyniska w Gdańsku. W wideo charakter przestrzeni zaciera się, artystki zestawiają ze sobą dwie koegzystujące rzeczywistości - przestrzeń klasycystycznego dworku i otaczającą go industrialną architekturę. Całość przywodzi na myśl sielankowy obraz idyllicznej Arkadii. Odmienność obydwu światów, pomimo ich wizualnej bliskości, rozbija jednak poczucie harmonii. 

 

 Alicja Bielewska

 

Przedmioty, rysunki Alicji Bielawskiej wprowadzają  w na pół-realny, poetycki świat. Przywołują archeologię PRL-owskich lat 80-tych – meblościanki, drewniane boazerie. Moje prace nawiązują do przedmiotów użytku codziennego, bawią się ich przeznaczeniem i oczekiwaniami widzów. (…) lubię postrzegać swoje prace jako przedmioty, nie rzeźby– stwierdza artystka.” Alicja Bielawska wykorzystuje przedmioty, materiały towarzyszące nam na co dzień, kojarzące się z przestrzenią domu. Aranżując je odkrywa sytuacje, zazwyczaj niedostrzegane, igrając z pamięcią i oczekiwaniami odbiorcy. 

Wideo Rimasa Sakalauskasa „Synchronizacja” powstało z fascynacji post-sowiecką, industrialną architekturą. Monumentalne budynki w pracy litewskiego artysty zaczynają żyć własnym życiem. Użycie statycznej kamery ogranicza ingerencję autora, pozwala „mówić” rzeczywistości, tym samym ujawnia wewnętrzną logikę obserwowanych  obiektów.

 

 Nicolas Grospierre, Hydroklinika

 

Relikt postsowieckiej architektury pojawia się również w „Hydroklinice” Nicolasa Grospierra. Artysta w serii fotografii systematycznie inwentaryzuje przestrzeń zamkniętego, leczniczego szpitala w Druskiennikach. Architektura nie zdradza swojej funkcji, pozbawiony emocji obiektyw oprowadza widza po opuszczonych budynkach, pozwalając mówić pustce.

 

 Lina Zaveckyte, Koncentracja

 

Praca Liny Zaveckyte wprowadza widza w stan bliski zakochania. Artystka rozpoznaje tą emocje po uczuciu ciepła pośrodku dłoni. Obiekt „Koncentracja” jest próbą podzielenia się z odbiorcą tym stanem.

 „Domowy generator trzęsienia ziemi” Julijonasa Urbonasa to propozycja nowego domowego designu -  dzwonka do drzwi połączonego z generatorem trzęsienia ziemi. Praca jest typowym dla tego artysty obiektem domowej konstrukcji, połączeniem sztuki z parkiem rozrywki.

 

 Przemysław Jasielski, Plantacja

 

„Plantacja” Przemysława Jasielskiego to obiekt dostarczający, najlepsze z możliwych, warunki dla egzystencji domowych roślin doniczkowych. Artysta kreuje przestrzeń ideału i utopii dla żywych form organicznych. Bazuje na zasadzie kontrastu świata zdominowanego przez technologię  i naturalnego habitatu. 

Artyści zaproszeni do wystawy „homeMADE” komentują współczesne otoczenie i zapraszają do spojrzenia przez okno, poza horyzont codzienności. Uważnie obserwują rzeczywistość, własnoręcznie konstruując swoje modele mikroświatów. Ich ‘homemade’ obiekty i  przestrzenie wprowadzają nas w odrębną rzeczywistość, różną od męczącej, codziennej rutyny.  

 

Finał projektu VNO/GDN

Instalacja architektoniczno-kulinarna stworzona wspólnie z grupą członków i sympatyków Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej

 

Warsztaty architektonicznie

Kaja Pobereżny, Michał Podgórczyk, Bogna Olejarz

Bazą dla stworzenia instalacji architektonicznej były warsztaty z ekspatriantami  z Wilna, podczas których uczestnicy analizowali obrazy zapamiętane z wileńskiego dzieciństwa, wczesnej młodości związane z przestrzenią prywatną, domem. Posłużyły one grupie architektów do stworzenia instalacji, będącej wypadkową wspomnień i współczesnego Wilna. Przestrzeń prywatna stworzona została od nowa, być może inne spojrzenie na Wilno, pozwoli na swoiste odczarowania miejsca. Jednocześnie instalacja będzie okazją do przybliżenia historii ekspatriantów, będącej także częścią opowieści Gdańska.

 

Warsztaty kulinarne 

30.08-5.09.2013

Małgorzata Meller

Warsztaty nawiązywać będą do tradycji spotkań przy wspólnym stole, nadal obecnej we wspomnieniach ekspatriantów z Wilna. Bazując na tradycyjnych, wileńskich recepturach przygotowany zostanie poczęstunek towarzyszący wernisażowi projektu. Będzie to okazja do przypomnienia tradycji kulinarnych, podzielenia się wileńskimi recepturami i stworzenia przyjaznej domowej atmosfery. 

Współpraca przy projekcie: Bożena Kisiel, członkowie Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej,  Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Gdańsku 

Wystawy potrwają do 20 października

 

07.09.2013, godz. 19. 

Julijonas Urbonas, Chodząc po ścianie: wstęp do teorii projektowania choreografii - wykład/performance /karuzela

Ściana Klubogalerii BUNKIER, ul. Olejarna 3

 

Performance jest częścią projektu „Close Stranger” współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Programu Współpracy Transgranicznej Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa Litwa–Polska–Rosja 2007–2013

 

 

 

Julijonas Urbonas jest projektantem, artystą, inżynierem. Obecnie pisze pracę doktorską dotyczącą projektowania interakcji na londyńskim Royal College of Art. Koncepcja jego twórczość wywodzi się z lunaparku. Artysta pomagał w parku rozrywki od dziecka. W latach 2004-2007 był dyrektorem Lunaparku w Kłajpedzie, gdzie pracował jako projektant, inżynier ale także jako artysta i filozof rozwijając teorię grawitacyjnej estetyki. 

Chodząc po ścianie  to połączenie wykładu i karuzeli. Performance jest odtworzeniem pracy amerykańskiej pionierki współczesnego tańca, Trishy Brown.  Artystka w swojej choreografii wykorzystała przestrzeń ściany używając sprzętu wspinaczkowego. Swoim projektem nie tylko stworzyła nowy alfabet, otworzyła nową  przestrzeń dla ruchu, ale także pokazała, że wynalazki we współczesnym tańcu często wynikają z uwarunkowań i otoczenie. W przypadku choreografii na ścianie było to połączenie architektury, uprzęży, drutów, krążków linowych. Postawa ta jest blisko twórczości litewskiego artysty, którego interesuje  tworzenie choreografii poprzez design. W przeciwieństwie do oryginału Julijonas Urbonas do udziału w swoim projekcie zaprasza publiczność.

 

6.09.2013, godz. 21

Nowe Legendy Gdańskie - Projekcja z muzyką na żywo

Pokaz pracy powstałej podczas warsztatów literacko-wizualno-muzycznych.

Warsztaty literackie: Barbara Piórkowska

Warsztaty Teatru Psylikonowego: Aukse Petruliene, Darius Petrulis - dokumentacja filmowa oraz edycja

Warsztaty muzyczne: Tomas Dobrovolskis, Marcin Malinowski

Galeria Pionova, ul. Olejarna 2, Gdansk 

 

„Nowe Legendy Gdańskie” to projekt, który powstał ze współpracy CSW Łaźnia, Towarzystwa Przyjaciół Wilna i Ziemi Wileńskiej oraz II Podstawowo –Gimnazjalnego Zespołu Szkół Społecznych STO w Gdańsku. Projekt jest kontynuacją wcześniejszych przedsięwzięć bazujących na kreowaniu polsko-litewskiego dialogu. Do projektu zaproszeni zostali artyści polscy i litewscy - Aukse Petruliene, Barbara Piórkowska, Tomas Dobrovolskis, Marcin Malinowski. Warsztaty z młodzieżą podzielone zostały na kilka etapów. Najpierw, wspólnie  z Barbarą Piórkowską uczestnicy stworzyli nową, gdańską legendę. Podczas pracy z Aukse Petruliene przybrała ona niecodzienną formę wizualną. Litewska artystka zapoznała młodzież ze stworzoną przez nią techniką – teatru psilikonowego. W ostatnim etapie projektu „Nowe Legendy Gdańskie”, warsztatach muzycznych z  Tomasem Dobrovolskisem oraz Marcinem Malinowskim, uczestnicy pracować będą na utworem, który wykonają na żywo.

 Efekt ich pracy poznamy podczas Festiwalu Wilno w Gdańsku. 

 

Koordynatorki projektu z CSW Łaźnia: Agnieszka Kulazińska, Aleksandra Księżopolska, Jowita Buraczewska

Koordynatorka projektu z TMWiZW: Bożena Kisiel 

Nauczycielki koordynujące z ramienia II Podstawowo –Gimnazjalnego Zespołu Szkół Społecznych STO w Gdańsku – Anna Warzecha, Emilia Karolewicz-Senczyszyn

 

Gdańsk w Wilnie

Wystawa Katarzyny Józefowicz.

Otwarcie 13 września 2013, godz. 18.00

Wystawa do 10 października

Modern Art Center, Literatų g. 8, LT-01125 Wilno

 

Katarzyna Józefowicz, Obrus

 

Katarzyna Józefowicz jest rzeźbiarką i autorką instalacji. W latach 1981-1986 studiowała na wydziale Rzeźby w PWSSP w Gdańsku, gdzie obecnie (ASP) jest pracownikiem dydaktycznym. Swoje prace pokazywała na wystawach indywidualnych, między innymi w Galerii F.O.S. w Gdańsku (1993), w Galerii Koło w Gdańsku, w Galerii Foksal oraz w Galerii Prowincjonalnej w Słubicach (2000). Sławę przyniosły jej wystawy w Galerii Foksal w 2000 czy udział w Biennale w Berlinie w 2001 r. W tym samym roku została uhonorowana Paszportem Polityki – prestiżową nagrodą przyznawaną w różnych dziedzinach w tym w sztukach wizualnych za przekraczanie granic. 

Katarzyna Józefowicz sama o sobie mówi, iż jest niewolnikiem budowania. Stwierdzenie to  nie dziwi,  gdy bliżej przyjrzymy się jej twórczości.  Materiałem i tematem prac artystki są media.  Józefowicz z pasków, pojedynczych słów, postaci tka pajęczyny, dywany, obrusy. Przygotowanie obiektu wymaga czasu, wielu godzin żmudnej pracy. Proces tworzenia obiektu kojarzy się z jednej strony z typowo kobiecymi zajęciami, z drugiej z tworzeniem mandali. Medialnych wiadomości codziennie przybywa, prace artystki stają się obrazem  współczesnego uniwersum, globalnej, medialnej wioski. 

Obiekty artystki składają się z wielu, powtarzalnych elementów. „Dywan” powstał z tysięcy sylwetek ludzkich wyciętych z gazet – znane postacie mieszają się w nim z tymi anonimowymi. W niektórych z instalacji artystki ciężko wyodrębnić pojedynczy, bazowy element. Tu na plan pierwszy wysuwa się funkcja utkanego przedmiotu.  „Obrus” powstał z pasków powycinanych z gazet, poszczególne słowa tworzą niezrozumiały rebus. Szum zamienia się w bełkot.  Co pozostaje? Praca jest zaproszeniem do spotkania przy wspólnym stole i prostej radości ciszy. Józefowicz niczym mityczna Ariadna pokazuje wyjście z labiryntu.  Homemade obiekty artystki są komentarzem  do  współczesnej rzeczywistości -  bezimiennego tłumu,  warholowskich 15-minut sławy, a jednocześnie filozoficzną refleksją na kruchością, przemijaniem.

 

Katarzyna Józefowicz, Obrus

 

„Wilno w Gdańsku” otwiera przestrzeń dialogu, spotkań pokoleń, stereotypów, stylów i gatunków muzycznych, w którym tradycja sąsiaduje z nowoczesnością. Do projektów zapraszamy artystów z całej Polski oraz Litwy. Do najważniejszych wydarzeń muzycznych festiwalu zaliczamy przede wszystkim projekt „Free Culture Gdańsk-Vilnius“, polegający na łączeniu wielu gatunków, muzyków, koncepcji w jedną spójną całość. W tym roku zaprosiliśmy do współpracy znakomitych muzyków polskich i litewskich: Grażynę Auguścik, Weronikę Grozdew – Kołacińską, Jarosława Bestera, Olgierda Walickiego, Michała Jelonka, Joszka Brodę, Tomasza Ziętka, Jakuba Staruszkiewicza, chór Trys Keturiose z Litwy oraz Wileńską Orkiestrę Smyczkową Kristoforo w liczbie 21 muzyków. 34 artystów spędzi ze sobą 5 dni na twórczej pracy, wymianie pomysłów, wspólnym aranżowaniu utworów. Efektami projektu będą dwa koncerty: w Gdańsku (Teatr Wybrzeże 8.09.2013) oraz w Wilnie ( Kościół Św. Katarzyny 15.09.2013 ). Koncerty gromadzą rokrocznie komplet publiczności. Zeszłoroczny projekt podsumowany został również wydawnictwem koncertowym. Festiwal to również prezentacja premier wydawniczych związanych ze wspólnymi projektami artystów z Polski i Litwy. W tym roku na uwagę zasługuje płyta gdańskiego zespołu Meadow Quartet z gościem specjalnym, multiinstumentalistą Tomasem Dobrovolskisem z Wilna ( 7.09.2013 – scena plenerowa ). Zespół jest tegorocznym laureatem Festiwalu Polskiego Radia „Nowa Tradycja“.