11-12.09.2009, godz. 24:00-1:00 / Dolne Miasto / most nad ul. Szopy

 

Artyści:

Liverpool – Garston: Dorota Buczkowska, Roman Dziadkiewicz, Elżbieta Jabłońska, Łukasz Jastrubczak

Gdańsk – Dolne Miasto: Ross Dalziel, Kevin Hunt, Maeve Rendle, Rita Slater

 

Kuratorzy: Agnieszka Kulazińska, Kevin Hunt, Rita Slater 

 

 

 

Gdańsk: 11/12 września 2009, godz. 24.00 - 1.00

Rita Maria Slater, Guerrilla Karaoke

 

Miejsce: Gdańsk/Dolne Miasto/most nad ul. Szopy

 

Pragniemy podziękować uczestnikom projektu:

Sławomir Kochanek, Magda Paszkowska, Agnieszka Paruszewska, Weronika Podlesińska.

 

Ritę Marię Slater  interesują  relacje międzyludzkie - sposoby ich budowania, również w oparciu o sztukę.  W rzeźbie artystka wykorzystuje gotowe elementy - stół, charakterystyczny dla wielu angielskich mieszkań; dwa tanie, wyglądające na luksusowe krzesła zakleszczone w jego blacie. Dyskretna zmiana wydobywa ukryte historie.

Obszarem zainteresowań artystki jest również fenomen ludzkiego  głosu – jego społeczne znaczenia. Czym jest? Częścią nas samych, czymś wewnętrznym czy zewnętrznym wobec świadomego ja? Jego statut nie jest jednoznaczny, głos  jest w nas, a jednocześnie wykracza poza obszar naszego ciała, dopełnia nasz obraz w oczach innych. Fizjologicznie łatwo go opisać - to wibracje wytwarzane przez struny głosowe człowieka. Trudniej zdefiniować  jego społeczny fenomen. Dźwięk, nieskładne wokalizy to pierwotny sposób komunikowania się przed powstaniem mowy. Ton głosu sugeruje stany emocjonalne, ujawnia nasze opinie:  skruchę, żal, ironię, obojętność. Krzyczymy  kiedy czujemy zbliżające się niebezpieczeństwo. Śpiewamy, kiedy chcemy wyrazić  radość, smutek. Głos często bywa naszym największym wrogiem, zdradza nas, zawodzi, załamuje się, czyniąc widocznymi  emocje. W sensie uczuć czyni nas nagimi, bezbronnymi.

Projekt „Guerilla Karaoke” przybierze formę audio zdarzenia. Grupa osób zbierze się pod mostem by wykonać kilka wspólnie wybranych piosenek. Bezbronność ich głosów zderzona zostanie z opresyjnością betonowej architektury. Ludzki głos na moment zasiedli przestrzeń niczyją, wykorzysta akustykę mostu. Odwróci funkcję budowli, „przestrzeń pomiędzy” stanie się miejscem tajemniczego spotkania, świadkiem procesu tworzenia, budowania relacji, chwilowym, bezpiecznym schronieniem przed oczami innych. Czy poprzez ulotny akt wokalnej partyzantki uda się odzyskać przestrzeń, przywrócić jej utracony ludzki wymiar?